Babies!!!
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
20 Maart 2013 | Peru, Arequipa
Hoi allemaal!
Sorry dat ik een tijdje niks van me heb laten horen! Ik ben even geveld geweest door een bende parasieten die mijn buik had overgenomen. Blijkbaar was al dat lekkere eten (ja, ja ook cavia), niet altijd even gezond! Gelukkig heb ik met behulp van de Peruaanse dokter en twee antobioticakuren de parasietenlegers overwonnen en voel ik me weer kiplekker.
Sinds drie weken (met een onderbreking door het ziek zijn) ben ik aan het werk in het weeshuis Casa Hogar Luz Alba! Een nieuwe uitdaging! Op vele fronten! Zeker gezien het feit dat ik de hele maand maart ben ingepland voor de ochtendshifts. Dat betekent dat ik om 7.00 uur in de ochtend begin met werken. Mijn wekker gaat hier dus al om 5.30 uur in de ochtend (pijn, pijn, pijn ;)). Ik heb het gevoel dat het mijn lot is om deze reis te leren om vroeg op te staan. Uiteraard ben ik nog wel heel vaak te laat op het werk (ja, ja, MEE collega´s, zo veel kan een mens in anderhalve maand uiteraard niet veranderen ;)).
Het avontuur begint elke dag met de reis naar het weeshuis, per minibus. Ik kan vertellen: Als je de minibus overleeft, dan overleef je alles. Het minibussysteem gaat namelijk uit van het principe: ´Zo lang het kan rijden, rijden we!´ Er hangt dus altijd 1 persoon uit de bus om bij elke stop zo veel mogelijk nieuwe mensen in de bus te proppen. En ik moet zeggen: Deze mensen hebben echt talent om heeeuuul veuuul mensen in een heuuull kleine bus te proppen. Ik denk dat ze daarop geselecteerd worden! Daarnaast is de minibus in alle opzichten erg ´mini´. Ik ben niet zo heel lang van stuk, maar vergeleken met de Peruanen ben ik de nieuwe GVR (Voor alle mensen die geen Roald Dahl hebben gelezen (wat trouwens een schande is ;)): De GVR is ´De grote vriendelijke reus´ ;)). Ik sta dus altijd gebukt in de bus, of ik por mijn knieen in de zitting van de persoon die voor me zit!
Als je uit de bus wilt, moet je heel hard ´bajo´ roepen (oftewel: ik wil eruit). Helaas had ik dat in eerste instantie niet heel goed verstaan, waardoor ik de eerste week elke keer heel hard ´abajo´ door de bus heb geroepen (wat ´onder´ betekent), tot vermaak van de andere reizigers in de bus! Omdat ik niet wist dat ik iets fout deed (en dus eigenlijk heel hard uitgelachen werd), heb ik maar heel vriendelijk teruggelachen.
Aangekomen op de bestemming kan de werkdag beginnen! Het werk varieert van spelen met de kindjes tot het schoonmaken van de luiers (lang leve de katoenen luiers ;)). Het grappige is dat alle kindjes , ondanks dat ze zo jong zijn, al een eigen karakter hebben. We hebben de vrolijke tweelingdamejes Maria Pia en Mariana, die vandaag 1 jaar oud zijn geworden. Meestal zijn ze in een erg goede bui. Eén van de kleintjes heeft echter moeite met eten, waardoor voeren erg lastig is. Wij, de vrijwilligers, moeten al ons improvisatietalent aanwenden om de kleine aan het lachen te maken, waardoor ze haar mondje opendoet. Dan kunnen we haar namelijk snel een hapje pap geven.
Hierna volgt de kleine Samuel, die 1 jaar en een paar maanden oud is. Een kleine knuffeaar! Hij heeft onlangs zijn eerste stapjes gezet, waardoor hij nu over de vloer heen en weer kan drentelen. Erg schattig om te zien.
Christina, Rihanna en Jose Antonio zijn alledrie ietsje ouder (1 jaar en een aantal maanden). Christina is de rustigste van het stel. Zij kijkt vaak een beetje de kat uit de boom. Rihanna is een goedlachse dreumes!! Ik moet altijd erg lachen als ze het uitschatert. Jose kan soms een beetje piepen, maar is wel een schatje!!
Kristina, Gonzalo en Carlitos zijn iets ouder dan 2 jaar. Karina is een slimme tante! Ik vind het wel erg lastig om mijn weg te vinden met haar, omdat ze niet altijd even goed luistert. Dat gaat nog wat denkwerk vergen. Gonzalo is een grappig mannetje, die echter ook erg ondeugend kan zijn. Karina en hij zijn parteners in ondeugendheid ;). De enige keer dat ik ze stil heb gezien, was toen ze het water uit de wc naar elkaar aan het gooien waren ;). Daar kon ik dan weer wel om lachen. Draakjes zijn het ;). Carlitos daarentegen is een heel braaf manneke. Echt een schatje. Als de vrijwilligers naar huis gaan komt hij altijd nog even ´hasta manana´zeggen. Heel aandoenlijk!
Verder wonen in het huis nog de hele kleine baby Sergio van 3 maanden (echt een snoepje!!) en de oudere kinderen. Hen ken ik nog niet zo goed, dus daar vertel ik later meer over!! Ik houd jullie op de hoogte!!!
Sorry dat ik een tijdje niks van me heb laten horen! Ik ben even geveld geweest door een bende parasieten die mijn buik had overgenomen. Blijkbaar was al dat lekkere eten (ja, ja ook cavia), niet altijd even gezond! Gelukkig heb ik met behulp van de Peruaanse dokter en twee antobioticakuren de parasietenlegers overwonnen en voel ik me weer kiplekker.
Sinds drie weken (met een onderbreking door het ziek zijn) ben ik aan het werk in het weeshuis Casa Hogar Luz Alba! Een nieuwe uitdaging! Op vele fronten! Zeker gezien het feit dat ik de hele maand maart ben ingepland voor de ochtendshifts. Dat betekent dat ik om 7.00 uur in de ochtend begin met werken. Mijn wekker gaat hier dus al om 5.30 uur in de ochtend (pijn, pijn, pijn ;)). Ik heb het gevoel dat het mijn lot is om deze reis te leren om vroeg op te staan. Uiteraard ben ik nog wel heel vaak te laat op het werk (ja, ja, MEE collega´s, zo veel kan een mens in anderhalve maand uiteraard niet veranderen ;)).
Het avontuur begint elke dag met de reis naar het weeshuis, per minibus. Ik kan vertellen: Als je de minibus overleeft, dan overleef je alles. Het minibussysteem gaat namelijk uit van het principe: ´Zo lang het kan rijden, rijden we!´ Er hangt dus altijd 1 persoon uit de bus om bij elke stop zo veel mogelijk nieuwe mensen in de bus te proppen. En ik moet zeggen: Deze mensen hebben echt talent om heeeuuul veuuul mensen in een heuuull kleine bus te proppen. Ik denk dat ze daarop geselecteerd worden! Daarnaast is de minibus in alle opzichten erg ´mini´. Ik ben niet zo heel lang van stuk, maar vergeleken met de Peruanen ben ik de nieuwe GVR (Voor alle mensen die geen Roald Dahl hebben gelezen (wat trouwens een schande is ;)): De GVR is ´De grote vriendelijke reus´ ;)). Ik sta dus altijd gebukt in de bus, of ik por mijn knieen in de zitting van de persoon die voor me zit!
Als je uit de bus wilt, moet je heel hard ´bajo´ roepen (oftewel: ik wil eruit). Helaas had ik dat in eerste instantie niet heel goed verstaan, waardoor ik de eerste week elke keer heel hard ´abajo´ door de bus heb geroepen (wat ´onder´ betekent), tot vermaak van de andere reizigers in de bus! Omdat ik niet wist dat ik iets fout deed (en dus eigenlijk heel hard uitgelachen werd), heb ik maar heel vriendelijk teruggelachen.
Aangekomen op de bestemming kan de werkdag beginnen! Het werk varieert van spelen met de kindjes tot het schoonmaken van de luiers (lang leve de katoenen luiers ;)). Het grappige is dat alle kindjes , ondanks dat ze zo jong zijn, al een eigen karakter hebben. We hebben de vrolijke tweelingdamejes Maria Pia en Mariana, die vandaag 1 jaar oud zijn geworden. Meestal zijn ze in een erg goede bui. Eén van de kleintjes heeft echter moeite met eten, waardoor voeren erg lastig is. Wij, de vrijwilligers, moeten al ons improvisatietalent aanwenden om de kleine aan het lachen te maken, waardoor ze haar mondje opendoet. Dan kunnen we haar namelijk snel een hapje pap geven.
Hierna volgt de kleine Samuel, die 1 jaar en een paar maanden oud is. Een kleine knuffeaar! Hij heeft onlangs zijn eerste stapjes gezet, waardoor hij nu over de vloer heen en weer kan drentelen. Erg schattig om te zien.
Christina, Rihanna en Jose Antonio zijn alledrie ietsje ouder (1 jaar en een aantal maanden). Christina is de rustigste van het stel. Zij kijkt vaak een beetje de kat uit de boom. Rihanna is een goedlachse dreumes!! Ik moet altijd erg lachen als ze het uitschatert. Jose kan soms een beetje piepen, maar is wel een schatje!!
Kristina, Gonzalo en Carlitos zijn iets ouder dan 2 jaar. Karina is een slimme tante! Ik vind het wel erg lastig om mijn weg te vinden met haar, omdat ze niet altijd even goed luistert. Dat gaat nog wat denkwerk vergen. Gonzalo is een grappig mannetje, die echter ook erg ondeugend kan zijn. Karina en hij zijn parteners in ondeugendheid ;). De enige keer dat ik ze stil heb gezien, was toen ze het water uit de wc naar elkaar aan het gooien waren ;). Daar kon ik dan weer wel om lachen. Draakjes zijn het ;). Carlitos daarentegen is een heel braaf manneke. Echt een schatje. Als de vrijwilligers naar huis gaan komt hij altijd nog even ´hasta manana´zeggen. Heel aandoenlijk!
Verder wonen in het huis nog de hele kleine baby Sergio van 3 maanden (echt een snoepje!!) en de oudere kinderen. Hen ken ik nog niet zo goed, dus daar vertel ik later meer over!! Ik houd jullie op de hoogte!!!
-
20 Maart 2013 - 09:54
Evert Van Asselt:
GVR had ik sneller begrepen als er BFG had gestaan ;-)
Leuk leesvoer, je verslag, dus ga zo door
Greets,
Evert -
20 Maart 2013 - 11:05
Meinte:
Arme Iris, zo vroegggggg opstaan :). Gelukkig staat daar veel tegenover als ik je verhaal zo lees!
Heerlijk die schrijfstijl van je, daar moet je wat mee doen: schrijven van reisreportages, columns in tijdschriften, sociale media... -
20 Maart 2013 - 16:28
Mama:
Geweldig verhaal, Iris en hou je taai bij die mannekes! Liefs mama -
20 Maart 2013 - 17:57
Donja:
Wat schrijf je leuk, Iris!
En een hele goede beschrijving van de kindjes, vind ik! xx Donja
-
20 Maart 2013 - 21:27
Anna:
Héé' Iris !!!
Jeetje....respect jhô *
Zo zie je maar...
Blijf je een beetje hangen daar !?
Is misschien helemaal geen gek plan.
Lijkt me wel op je lijf geschreven.
Eindelijk op tijd én prachtig geschreven.
volgens mij ben je best oké daar ook al voelt het zeker niet altijd zo .....
maar héé..
dat hoor erbij !
*zoen
Anna.
-
20 Maart 2013 - 21:51
Debora:
Wat een leuke verhalen van je! Fijn dat je weer beter bent! Zo te lezen heb je je draai helemaal gevonden in het weeshuis!! Je hebt het wel getroffen met de ochtenddiensten...05.30..pff...bikkel hoor;) Dikke kus en veel plezier de komende weken!! -
22 Maart 2013 - 08:42
Papa:
Hé Iris,
Fijn dat je de parasieten hebt overwonnen en weer lekker kunt genieten!
Vroeg op Iris hahaha dat is niks voor jou. Kun je niet ’s avonds werken?
Leuk he een busje vol proppen, kun je het jezelf voorstellen, zo hing ik een Sri Lanka uit de stadsbus.
Als ik het zo lees ben je druk met de kinderen, een nieuwe job? of toch schrijfster?
Veel succes nog Xx
-
22 Maart 2013 - 10:35
Martine:
Ha Iris,
Als je alles van het land wil mee maken dan horen daar dus ook de parasietjes bij! De mindere kant!
Maar hou jij het maar beter bij de kleine Peruaantjes! Volgens mij ontdek je bij hen veel verborgen talent van jezelf! Veel plezier met al die schattige schatjes van je he! Grote Vriendelijke Reus! hahaha!
Liefs, Martine -
22 Maart 2013 - 14:15
Jan En Annie Janssen:
Hoi iris
Zo wordt je nog eens een ervaren moeder. Wel heel leuk te horen. Ik vraag me af of de kinderen daar veel overeenkomsten hebben met de kinderen hier. Uiteindelijk weten ze nog nergens van. kijken ze ook vreemd naar jullie of went dat gauw. Meestal als kinderen aandacht krijgen zijn ze gauw gewend en verwend denk ik. Ook moet je denk ik niet teveel aan ze gaan hechten, want over een tijdje ben je weer weg.
Je hebt in ieder geval de parasieten overwonnen met al die antibiotica wordt je wel een taaie rakker.
Veel goeds Ome Jan en Tante Annie -
30 Maart 2013 - 01:52
Robbert:
Ha Iris,
Leuk om weer eens een update van je te lezen! En oei, dat vroege opstaan moet voor ons avondmensen een ramp zijn. Ik vind dat je alleen daarvoor al een pluim verdient! :-)
Gelukkig ben je weer opgeknapt. Heel veel plezier met de kids en tot je volgende verslag!
Liefs,
Robbert -
12 April 2013 - 09:11
Ingrid:
Hai Iris, eindelijk ben je dan waar het allemaal om begonnen is: de kindjes van Peru. Het lijkt dat je het erg leuk vind om te doen, behalve dat vroege opstaan dan. Net door Meinte ervan beticht dat ik matineus ben (dat woord moest ik even opzoeken eerlijk gezegd). Kijk maar uit, straks word jij het ook nog. Straks ga ik maar eens googelen op 'cavia en recepten' :-)
Veel groeten, Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
